У нашу рэдакцыю даслала ліст Аляксандра Мітрафанаўна Патапенка з вёскі Бякі. Ёй давялося перажыць Вялікую Айчынную вайну, успаміны аб якой – незагойная рана на сэрцы жанчыны.
«Жыла наша сям’я добра, таму што была вялікая гаспадарка, свая зямля, на якой заўзята працавалі. Але ў 30-я гады бацьку раскулачылі, нас выгналі з хаты.
Было ў нас васямнаццаць кароў, авечкі, коні, свінні, куры… Усю жывёлу, плугі, вазы, прылады працы, усю бульбу і насенне, што на вясну назапасілі, усё да грамулькі забралі. Нават абрэз палатна саматканага, што маці паспела прыхаваць, і тое адабралі. А мы ў чым стаялі, так і пайшлі…
Трапілі мы на Украіну да маёй бабулі (мамі-най маці) і ў яе жылі. Тата знайшоў там сабе работу ляснічага і забраў нас да сябе.
Як пачалася вайна, мы вярнуліся ў вёску Патапы. Прыйшлі ў сваю хату, сталі жыць там.
…Праз нашу вёску прайшоў атрад партызан. Пасля людзі сабраліся і кажуць, што трэба ісці ў лес, бо хутка тут з’явяцца немцы. Так і здарылася…
Працяг чытайце ў газеце «Народны голас».
